Waar een scheiding is, zijn emoties. Alles wat onuitgesproken bleef, voor lange tijd, baant zich een weg naar buiten. Vaak niet op de meest tactvolle manier. Ik merk dat het mogelijk is, om allerlei emoties tegelijk te ervaren, van verdriet naar boosheid naar opluchting en empathie. Waar we bang voor waren, is gebeurd. We dachten, dit doen we wel even! In één huis leven, alles rustig aan regelen. Maar daar waar je met een been al buiten de deur staat, zorgt dat ook voor onrust. De bom barstte en dat is nou precies NIET wat we wilden voor ons zelf en al helemaal niet voor de kinderen. En daar zitten we dan... om beurten bij onze ouders. Verscheurd van verdriet, de kinderen te moeten missen. Met emoties welke van hot naar her gaan. Niet wetende hoe lang we in deze situatie zitten. De mediator heeft alle stukken inmiddels ontvangen, wachtend op een afspraak, om alles écht in gang te gaan zetten. Aan de ene kant, teleurstelling en verdriet. Aan de andere kant een vreemd soort van opluchting. De kogel is daadwerkelijk door de kerk,
de knoop doorgehakt. Op naar een eigen plek, op naar rust, op naar duidelijkheid en structuur. In de chaos probeer ik mijn hoofd kalm te houden, er te zijn voor m'n kinderen, want het leven gaat ondertussen gewoon door, alle afspraken, alle sporten, het opvoeden... Ik laat alles wat ik voel, er maar zijn. Het mag er ook allemaal zijn, want pas als je het doorvoelt kun je helen. Wanneer ik onredelijk ben, praat ik het uit. Wanneer ik verdrietig bent, krijg ik troost. Wanneer ik boos ben, praat ik na en probeer ik het uit te leggen. Maar hiermee laat ik ook zien, dat alles er mag zijn naar de kinderen toe. Ook zij gaan door een moeilijke periode en ik hoop dat we het zo mild mogelijk kunnen maken voor ze, deze moeilijke periode. Veel knuffelen, veel begrip, maar toch ook begrenzen, waar nodig. Best een lastige combinatie, terwijl je zelf net het kleurenmonster bent. Maar we rocken dit. We komen sterker uit de strijd, daar geloof ik in. Ik manifesteer me gek, op een huis voor mij en de kinderen, waar ze op kunnen groeien, waar ze buiten kunnen spelen, waar ze als ze ouder zijn met de fiets naar papa toe kunnen, als ze er behoefte aan hebben. Een veilige plek, een thuis. Ik stuur het elke dag het universum in en ik blijf geloven en vertrouwen, dat met wat geduld en overgave aan de stroom van het leven, het uiteindelijk goed komt, dat je krijgt wat je verdient. Met deze instelling wordt alles milder. Soms betrap ik me, op oordelen. Maar wanneer ik dezelfde situatie bekijk, zonder oordeel, schept het rust in mijn hoofd. Wat ben ik eigenlijk gegroeid de afgelopen tijd. Ik ga het gewoon zeggen, in de spiegel. 'Ik ben trots op jou'. En ondanks dat het lijkt dat de uitkomst niet zo rooskleurig is, weet je immers ook maar nooit, wat de toekomst voor je in petto heeft? Waar de ene deur sluit, opent er weer een ander. Ik hoop en denk, dat we beide een betere persoon en ouder kunnen zijn. Los van elkaar, maar hopelijk toch een team voor onze kinderen. Duim je met me mee? Stuur je ook wat geluk het universum in voor mij en de kinderen?
Liefs, Mirella
Reactie plaatsen
Reacties