Ik was voor het eerst 4 nachten niet bij Reev en Marlo. Het was geruststellend dat papa bij ze was, dat gaf enige rust. Ik had een aantal volgeplande dagen, wat meteen ook afleiding was. Ik miste ze en ik keek uit naar de momenten dat we weer samen zouden zijn... Anderzijds, had ik geen zorgen en was ik echt even op mijzelf aangewezen. Ik kon weer mij zijn en voelen hoe dat is, want dat was lang geleden. Het ene moment voel ik kracht, voel ik me sterk, sterk verbonden met mijn hogere zelf.
Het andere moment voel ik verdriet, voelt het zo jammer dat het zo gelopen is en dat we niet harder gewerkt hebben aan 'ons', want we zijn zoveel meer dan alleen maar papa en mama. Alleen kunnen we de tijd niet meer terugdraaien, je kunt dat gewoon niet over doen. We leven in het hier en nu, wanneer ik het verdriet en de spijt van het verleden een plekje geef en de angst over de toekomst en het onbekende ook, dan voel ik diep van binnen rust. Dat is echt iets nieuws voor mij. Ik kan nu omarmen wat is geweest en dat wat gaat komen laten gebeuren en me er helemaal aan overgeven. Zo kende ik mijzelf nog niet. Ik merk dat ik gegroeid ben als persoon, op een bijzondere wijze. Alles wat ik zocht, waaronder rust. En rust heb ik gevonden, op een bijzondere plek, daar waar ik het niet verwacht had... diep van binnen, in mijzelf.
Mijn intentie is nu, om in alle chaos van het leven, mij over te geven aan het moment. Om dicht bij mijzelf te blijven, ook in crisis situaties. Om zo mij meer te verbinden met iedereen die ik liefheb, meer open te staan om naast te geven maar ook te kunnen ontvangen. Het begint allemaal bij jezelf, zelfliefde, dan pas ben je klaar om liefde ten volle te kunnen geven aan je dierbaren om je heen.
Ik hou van mij.
Liefs, Mirella
Reactie plaatsen
Reacties