Radiostilte
Het is even stil geweest, omtrent de blogs. Maar niet in mijn hoofd, niet in mijn leven. Het gaat even wat minder lekker met me. Het frustreert me eigenlijk. Ik heb zoveel tools geleerd tijdens mijn reis tot nu toe. Waarom lukt het dan toch nog steeds niet om een gezond balans te vinden? Ik heb het gevoel, dat ik mijn hogere ik steeds minder goed kan bereiken, wanneer ik zo laag zit. Ik zoek weer aldoor afleidingen. Meer werken, altijd weg en onderweg. De kinderen zorgen daar ook wel voor, saai is het in ieder geval nooit. Het frustreert me ook, dat ik alles weet. Ik weet wel hoe het hoort: meer zelfliefde, meer me-time, meer mediteren, meer wandelen in de natuur, zachter naar mezelf toe zijn, milder naar de mensen om me heen. Ik weet het ALLEMAAL. Maar tóch het lukt me niet. Of wil ik misschien niet dat het lukt? Het voelt alsof ik het expres doe, want ondanks dat ik het wel weet, doe ik het toch niet. Te druk, te veel, overprikkeld, geen tijd, geen zin, betere dingen te doen.... Smoesjes, allemaal smoesjes. Wat een eenzaam proces, ontwaken/ spiritueel ontwikkelen.
Ik weet gelukkig ook wel dat na regen zonneschijn komt. Dat dit er waarschijnlijk bij hoort. Dat dit misschien wel hoort bij het proces. Ik heb vooral medelijden met de mensen om mij heen. Met name diegene die niet begrijpen hoe het er bij mij aan toe gaat van binnen, in m'n hoofd. Ook schuldgevoel naar mijn kinderen toe. Want eigenlijk wil ik hen iets heel anders meegeven dan wat ik nu doe. Het gaat al een te lange tijd niet lekker, voel me vaak depressief. Ik probeer het echt wel, maar er zit zoveel onverwerkte shit in mij, waar ik mij eigenlijk niet op wil focussen. Ik wil mij focussen op de positieve dingen in het leven, op de toekomst. Op de dingen die wél goed gaan. Ik wil het echt. Ik wil weer beschikbaar zijn voor anderen. Maar ik voel me opgebrand, nee niet weer... :-( Daar wil ik niet meer naartoe. Morgen weer een nieuwe dag..
DONKER
Donkere gedachten gaan door mijn mind.
Ik voelde me altijd 'anders', one-of-a-kind
Hoge pieken, diepe dalen. Ik heb het allemaal gekend
Soms niet te voorspellen, bestemming onbekend
Geen vinger op te leggen
Ssst, gewoon niets tegen me zeggen
Laat me, laat me alleen
Hou me vast, nee duw me weg, nu meteen!
Nee, niet nu, doe maar morgen, dat is 't weer goed
Vandaag weet ik eventjes niet meer hoe het moet
Als een donkere wolk, vlak boven mijn hoofd
Ik voel me leeg, bijna een soort verdoofd
Regendruppels vallen op m'n handen en benen...
Oh shit! Het zijn mijn tranen, ze vallen op m'n tenen
Stoom uit m'n oren, mijn lijf voelt zich boos
Niets helpt me, zelfs op mijn hoed geen roos
Zoveel tools geleerd, om tot rust te komen
Maar op dit moment zie ik door het bos echt geen bomen
Laat me maar, laat me gewoon even met rust
Ik wandel, langzaam. Langzaam aan de kust
Ik zie golven, ze komen en ze gaan
Net als de problemen in het leven, dan zie ik niemand staan
Verdorven in mijn eigen verdriet en pijn
Morgen. Morgen zal het vast weer anders zijn
Morgen zie ik je weer, ik zet mijn lach weer op
Ik ga weer door en door, tot mijn lijf zegt... STOP!!!
Mijn mind neemt duidelijk een loopje met mij
Ik voel me opgesloten, alles behalve vrij
Het ego is soms zoveel sterker dan mijn hogere ik
Alsof ik geen lucht meer krijg, bij de keel gegrepen wordt en stik
Stik in mijn gedachten, dwalend door mijn hoofd
Stik in mijn woorden, ik voel me verdoofd
Ergens diep van binnen, ben ik echt wel positief
Soms doe ik niet zo aardig, maar van binnen ben ik echt wel lief
Pleasen, maak het iedereen naar de zin
Intussen jezelf vergeten, sta er middenin
Maak je zelf maar het middelpunt van je bestaan
De rest zal dan vanzelf gaan
Een voorbeeld zijn, voor de mensen om je heen
Alles verschuift, je merkt het echt meteen
Positief denken, probeer het eens een keer
Wanneer je ziet wat je ervoor terug krijgt, dan wil je het meer
Houd maar vast. Houd vast aan je lach
Morgen weer een nieuwe. Een nieuwe dag.
Herken je jezelf in mijn verhaal, met diepe dalen en hoge pieken, wil je het met mij delen? Of heb je tips? Mail me gerust, of laat een berichtje achter.
Liefs, Mirella
Reactie plaatsen
Reacties
Er zit geen beschrijving bij het leven… en soms staat je leven op zijn kop! Het is ook niet makkelijk allemaal en wat is goed? Wat is niet goed? Dat is voor iedereen anders… jezelf kwijt zijn is een van de “ engste” dingen die er zijn. En ook daarin is dat voor iedereen anders om jezelf weer terug te vinden. Inderdaad “ alles” wel weten maar het zelf uitvoeren dat is de “ kunst”! Je gedachten kunnen vaak een loopje met je nemen en zo kom je in een neerwaartse spiraal.. maar het is zo moeilijk om die gedachten om te “ buigen “ .. blijf dicht bij jezelf en heel cliché maar aan t eind van de tunnel is licht! … gewoon even een “ wijze” raad van je tante! 😘😘xx